zimowy maraton górski, raz! proszę czyli Winter Trail Małopolska za mną

Pierwszy maraton górski miał być na czterdziestkę, ale że parę tygodni po nim szykuje się ultra, to postanowiłam po dobrze zniesionym przeze mnie dystansie 30 km w ramach Łemko Trail (tu relacja) wydłużyć sobie trasę kolejnego biegu. Na Winter Trail Małopolska w Beskidzie Wyspowym w grudniu miałam powtórzyć trzydziestkę, jednak kilka dni po zapisach podjęłam decyzję, że czas na maraton w górach i przeniosłam się na trasę 48 km. Zimowa sceneria miała dodawać klimatu do przewyższenia 2.800 metrów, a sam bieg miał być "nie na wynik", tylko do radosnego pokonania dystansu (jak zalecał trener). Nie byłabym sobą, gdybym uznała, że zmieszczenie się w limicie będzie zadowalające. Złamanie dziesięciu godzin uznałam za realne i o to się od początku starałam.

W głowie podzieliłam sobie trasę na odcinki między punktami odżywczymi i pilnowałam, aby pokonywać je w czasie nie dłuższym, niż 2,5 godziny. Wiedziałam, że na limit potrzebuję biec tempem 12,5 minuty na kilometr, widząc lepsze tempo na zegarku spokojnie brnęłam do mety. Wisienką na torcie biegu miał być (i był) Szczebel, szczyt o wys. 977 m n.p.m.

Do Kasiny Wielkiej

Zdobycie dwóch Lubogoszczy (968 m. n.p.m.) i dotarcie na punkt w Kasinie zajęło mi dwie godziny dwadzieścia. Stawka rozciągnęła się na pierwszym podejściu, a umiejętności biegaczy zweryfikował pierwszy zbieg. Po halnym, który wiał kilka dni przed startem, na północnych zboczach ostały się jeszcze połacie śniegi i lodu i nie jeden biegacz (w tym ja) wywinął orła. Nie wiem, jak innych, ale mnie zniechęcił on do lecenia w dół, zaczęłam szukać opcji na dreptanie z boku ścieżki.

Z tego etapu pamiętam głównie spotkanie z czołówką stawki z dystansu 30 km, który wystartował godzinę po mnie. Wyprzedzali mnie i wyprzedzali... Na podejściu pod Lubogoszcz Zachodni, zgodnie z założeniami przyjęłam żel i czekałam na kilka łyków barszczu czerwonego w Kasinie.

Pod Lubomir

Czerwony szlak na Lubomir uznać należy za w miarę łaskawy, jeśli chodzi o podbiegi. Dwie godziny mi nań wystarczyły. Było faliście, a przez to dało się sporo biec. Zimowe warunki zniknęły na nim bez śladu. Pojawiło się sporo asfaltu, przyjemne leśne ścieżki. Od czasu do czasu mijaliśmy poprzewracane świerki, naszło mnie wówczas na śpiewanie i płakanie...

Stała pod śniegiem panna zielona

Nikt prócz zająca nie kochał jej

Nadeszły święta i przyszła do nas

Pachnący gościu, prosimy wejdź!

Choinko piękna jak las,

Choinko zostań wśród nas!

Choinko piękna jak las,

Choinko zostań wśród nas!

Ostatni wers zwrotki zupełnie nie wiem, czemu wzruszał mnie i refren śpiewałam pochlipując... Nieznane są emocje kobiety-ultrasa :) 

W zasadzie nie wiem kiedy, a pojawił się kolejny punkt odżywczy. Zjadłam na nim warzywną pacię. Smakowała tak sobie, ale była ciepła. Nie chciałam przeżyć tego dnia na żelach i zimnej wodzie z bukłaka...

Stromiej zrobiło się za punktem odżywczym, ale dzielnie maszerowałam, zajadając baton energetyczny i czekając, aż nastanie żółty szlak i możliwość biegania. Na Lubomirze (904 m n.p.m.) zaskoczyło mnie Obserwatorium Astronomiczne w monumentalnym kamiennym budynku. W środku niczego taka budowla.

No i zaczął się bieg. W końcu! Odcinek do miejscowości Lubień zrobiłam w niecałe dwie godziny. Z jedną spektakularną wywrotką, gdyż błoto kryło pod sobą lód. Wywinęłam pięknego orła nr 2 z podporem, po którym kciuk lewej ręki boli mnie jeszcze cztery tygodnie po upadku.

Zaczynamy wspinaczkę na Szczebel

Przed rozpoczęciem ostatniego etapu podjadłam trochę żółtego sera, a na drogę wzięlam ciepłego ziemniaka z ogniska. Zaczęło się niewinnie, najpierw droga, potem zalesiona droga. Było w górę i w górę, ale jak zobaczyłam pnącą się niemal pionowo wyłożoną drobnymi kamieniami ścieżkę poczułam, że będzie fajnie... Starałam się cały czas iść, aby nie tracić tempa. Szlak na Szczebel się nie kończył. Gdy już wydawało mi się, że jestem na szczycie, znalazłam oznaczenie, że oto jestem na "Małym Szczeblu", co oznaczało, że wspinaczka jest jeszcze nie skończona...

W końcu dotarłam! Cieszyłam się, że jest po 15tej, że jest widno. Marzyłam, aby "zrobić" Szczebel za dnia. 

Po wypiciu kilku łyków herbaty z sokiem zaczęłam zbieg i już po kilku metrach podjęłam decyzję, że czołówka będzie szybko potrzebna. 

Im ciemniej się robiło, tym mniejsza możliwość zbiegania się zrobiła. Szczęśliwie, zbocze którym schodziłam było mniej kamieniste, trzeba było jednak uważać na drzewa, wystające korzenie, kamienie, czy liście, pod którymi czaił się lód. Już nie wiem, co bardziej męczyło wejście czy zejście ze Szczebla...

Powoli przesuwałam się do mety. Limit miałam w kieszeni, to było pewne. Szczebel przekreślił opcję na to, bym zobaczyła ósemkę w wyniku (na żółtym szlaku miałam na tozakusy). Nie spodziewałam się, że ten etap zabierze mi blisko trzy godziny. Staram się nie pamiętać już, jak dłużył mi się odcinek wzdłuż drogi po kostce brukowej. Biegłam go, bo było płasko, ale skrętu do Bazy pod Lubogoszczą nie było i nie było... W końcu wkroczyłam w znajome rewiry (trasę znałam, bo wspinałam się raz po pakiet i drugi raz na start) i z nadzieją i radością wypatrywałam kolejnych zakrętów. W końcu dotarłam do punktu startu, czyli mety. Zegarek pokazał 49,2 km, dystans ten pokonałam w czasie 9:44. Zdobyłam trzy punkty ITRA (nie zbieram, ale mam :) i mogę powiedzieć, że zostałam ultraską. Pokonałam dystans dłuższy niż maraton!

Moje lokaty

open kobiet 39/47 (82% stawki)

open 151/291 (89% stawki)

tempo 11'56" min/km

czas: 9:44'09"

Happy end

Radość z sukcesu przyszła jednak dopiero po zejściu zakwasów i funkcjonowaniu w trybie treningowym przez kolejne dwa tygodnie. Obawiałam się, że skontuzjuję się, jak po maratonach asfaltowych. Nic takiego się jednak nie wydarzyło. Pięć lat biegania nauczyło mój organizm, jak wytrzymać takie obciążenie. Ufff!